یادداشت دکتر جلالی به مناسبت عاشورای حسینی

دکتر جلالی ، عضو هیأت علمی دانشکده الهیات و ادیان به مناسبت عاشورای حسینی، یادداشتی به شرح زیر منتشر کرده است که در ادامه می‌خوانید:

​​​​​​​

یکی از درس‌های عاشورا شناخت اهمیت فهم عمیق دینی است.

در واقعه‎ای که در عاشورای سال 61 هجری در کربلا رخ داد، این غیر مسلمانان نبودند که حجت خدا و نواده رسول الله ص را به شهادت رساندند؛

این امر به دست کسانی صورت پذیرفت که نه تنها مسلمان بودند که در رعایت شعائر دینی چه بسا کوشاتر از ما بودند؛

اهل حرم شهادت امام حسین ع را با صدای تکبیر و تهلیل دشمن دریافتند نه با صدای ساز و دهل.

اگر ما در اقامه نمازهای روزانه‎مان هم کاهلیم باید بدانیم امام حسین ع را کسانی به شهادت رساندند که روزانه پنج وعده نماز را به جماعت میخواندند

پس مشکل از ترک نماز نبود،

مشکل از امام نماز بود؛

نمازی که می‌بایست به امامت ولی الله اقامه شود، به امامت عمر سعد اقامه می شد...

عمر سعدی که برای دعوت مردم به قتل حجت خدا ندای «یا خیل الله ارکبی و بالجنة ابشری» سر می‎دهد

امام زين‌العابدين عليه‌السلام در روایتی می‌فرمایند:

لايومَ كَيَومِ الحسينِ عليه‌السلام، اِزْدَلَفَ اِلَيه ثلاثونَ اَلفَ رَجُلٍ يزَعمونَ أنَّهم مِن هذِهِ الأُمَّةِ، كُلٌّ يتقرَّبُ الَي اللهِ عزَّوجلَّ بِدَمِه!

هيچ روزی مانند روز فاجعه و مصيبت امام حسين‌(ع) نيست، سی هزار مرد که گمان می‌کردند از این امتند، پيرامون او را گرفتند و هر يک براي ريختن خون حضرتش به خدای متعال تقرّب می‌جستند! (بحار، ج ٢٢، ص ٢٧٤)

 بنابراین اگرچه احیاء شعائر دینی، خاصه شعائر حسینی مهم است اما همین شعائر، چنانچه برخاسته از فهم عمیق دینی و متأثر از آموزه‌های قرآن، روایات صحیح اهل بیت ع و عقل سلیم نباشد، می‎تواند ابزاری در خدمت یزیدیان باشد.

چه نیکوست که مجالس سوگواری اباعبدالله الحسین ع، علاوه بر به جوش و خروش آوردن احساساتمان، در مسیر بیدارکردن دل‌هامان باشد؛

و این مهم محقق نمی‌شود مگر آنکه در کنار شور دینی، از شعور دینی غفلت نکنیم.

پس چنانچه دیدیم سوگواری‌هامان بیش از آنکه بیدارگر قلب هایمان باشد، تر کننده چشمانمان است، بدانیم کفه ترازو به نفع شور سنگینی می‌کند...